Life in Athens

Geiá sou agapité anthrópous!

Het is een heel tijdje geleden dat ik voor het laatst mijn blog heb geschreven. Ik ben al zo’n tien weken in Athene en het is tijd om weer wat verhalen met jullie te delen.

Atheense leventje
Ik heb enorm veel beleefd en gezien de afgelopen weken. Hoelanger ik hier ben, hoe meer ik me realiseer dat de tijd vliegt. Ik zit ondertussen al op de helft van mijn stage!
Ik voel me erg thuis in het Atheense, dagelijkse leven en ik heb bijzondere vriendschappen opgebouwd.
De sfeer hier is toch erg verschillend ten opzichte van Nederland.
Mensen hier zijn veel opener tegen elkaar. In de bus wordt er dagelijks een praatje gemaakt met een onbekende en veel mensen vragen mij wel eens de weg. Wanneer ik hen uitleg dat ik geen Grieks spreek, zijn ze geïnteresseerd en vragen waar ik vandaan kom. Je komt hier makkelijk een uur in gesprek met een onbekende en in eerste instantie heb ik nog steeds het gevoel dit gesprek af te moeten kappen en deze persoon niet te vertrouwen. Met mijn Nederlandse achterdochtigheid ben ik altijd bang dat deze persoon iets van mij wilt of iets van me gaat stelen. Natuurlijk zijn er mensen die inderdaad verkeerde intenties hebben, maar de meesten zijn gewoon nieuwsgierig en geïnteresseerd in anderen.
Vrienden maken met Grieken is niet moeilijk. Ze verwelkomen iedereen en nodigen je graag uit voor hun feesten etc.
Op stage zag ik bijv. een zwerver een klein kindje aanraken, in een kinderwagen. Ik verwachte eigenlijk dat de moeder van het kindje de zwerver zou gaan uitschelden of op z’n minst zou zeggen dat hij van haar kind af moest blijven, maar dat gebeurde niet. Ze vond het geen probleem en lachte lief naar haar kind. Aanraken is hier helemaal niet zo’n issue of ‘ intimiderend’ als ik gewend ben in Nederland.

Ook het ‘sigga, sigga’ hier is te merken in de meest gekke dingen. Sigga sigga, betekend rustig aan. Bijvoorbeeld op straat. Mensen lopen hartstikke langzaam op de stoep en wanneer ik dan langs probeerde te broezen irriteerde me dat altijd. Tot ik op gegeven moment besefte dat ik altijd harstikke gehaast ben, zelfs als ik alle tijd heb. Nu, zo’n tien weken verder, loop ik op hetzelfde tempo van de Grieken over straat en geniet ik veel meer van de dingen die ik om me heen zie. Ik voel me veel rustiger en relaxter hier.
De mensen hier werken hard, zeker als ik kijk naar mijn stageplek, kan ik alleen maar zeggen dat Grieken echt niet lui zijn! Toch is de werksfeer veel losser en vriendschappelijker binnen het team dan ik gewend ben. Ook omgang met cliënten is anders. Ik voel me hier vrijer om mijn werk op mijn eigen manier uit te voeren.
Afgelopen weken heb ik veel leuke dingen gedaan in de weekenden en door de week was het altijd weer even back to reality. Verslagen voor school hebben helaas geen Griekse deadlines dus die moeten echt op tijd gemaakt worden....
De eerste weken zat ik letterlijk in een fase, zoals we het hier zeggen ‘On pink clouds with unicorns and rainbow pony’s’. We hebben allerlei leuke dingen gedaan, ik heb veel nieuwe mensen leren kennen, we zijn vaste klanten bij een van de caféetjes en mensen kennen me wanneer ik weer souvlaki ga halen bij mijn vaste zaak. Heerlijk, mijn huisgenootjes en ik wilden absoluut niet denken aan terug gaan naar huis.
Het lieve leventje hier in Athene werd plots omgeslagen toen er afgelopen week een bomaanslag plaatsvond in de Nationale bank.
Ik was samen met mijn zus, die mij was komen opzoeken, aan de ‘sight seeing’ en had alleen die morgen kort wat op internet gelezen
’s Avonds ging plotseling de algemene telefoon in ons appartement, die normaal alleen overgaat wanneer Alketa belt.
Ik pakte op en tot mijn verbazing was het mijn vader, ontzettend bezorgd en ongerust. Hij had mijn zus en mij via verschillende manieren proberen te bereiken, maar dit hadden we beiden niet gezien. We waren de hele dag bezig geweest en zaten nu gezellig te kletsen in de keuken. Ik was ontzettend geschrokken van hun reactie op deze bomaanslag. Ik had vooraf nieteens erover nagedacht dat mensen thuis bezorgd zouden zijn om mijn veilligheid...Hoe vreemd dit ook klinkt.
Ook toen ik een pakketje uit Nederland kreeg, inclusief een hele lieve brief van mijn ouders, drong het pas echt tot me door dat ik hier niet voor altijd zal blijven. Thuis heb ik mijn famillie en vrienden die om mij geven en me missen. En natuurlijk, mis ik hen ook ontzettend. Maar gezien ik hier steeds bezig ben met stage, huishouden, mijn sociale leven hier etc. heb ik daar voorheen nooit bij stil gestaan.

Op stage...
Mijn stage hier bij PRAKSIS wordt steeds interessanter en de doelgroep triggert mij enorm! Het zijn heftige verhalen, af en toe, maar je kunt mooie dingen terug doen voor de mensen. De afkomst van vluchtelingen en hun verhaal hoe ze in Griekenland terecht zijn gekomen verbazen me telkens weer. Vaak komt het voor dat ze slachtoffers zijn van mishandeling door de ‘ traffickers’, vrouwen worden vaak verkracht, polities behandelen hen onmenselijk, mensen leven op straat, zijn HIV-positief, zijn drugsverslaafd of hebben geen goed onderdak en fatsoenlijk eten te bieden voor hun kinderen.
Bij vele intake gesprekken vertellen mensen over hun verhaal, geheel emotieloos. Ze hebben zich verhard naar de werkelijkheid, ze laten geen enkel traantje zien.

De buurt waar mijn stage ligt is de ‘immigranten wijk’ van Athene. Er heerst veel armoede, gebouwen zien vervallen uit, mensen leven op straat met al hun hebben en houden, jongeren hangen rond en kunnen niet naar school etc. etc.
Vaak zie ik mensen in een hoekje op straat ‘spuiten’. Ik weet nog goed dat ik de eerste keer erg schrok en bang was toen ik dat zag. Ik ben letterlijk weggerend tot ik in een drukkere straat kwam. Hierover heb ik wel goed gepraat met mensen op stage. Ik heb het nu al vaker gezien en voel me niet meer angstig of onveillig. Ik weet dat deze mensen alles wat in die spuit zit voor zichzelf willen hebben en mij daar verder niet mee lastig zullen vallen. Ook zwervers die op de stoep liggen, is vrij gewoon hier. De meesten zijn cliënten van PRAKSIS en deze ken ik dan ook. Wanneer ik naar mijn stage loop, kijk ik meestal even rond of de ‘vaste’ mensen op straat er nog zijn. Ze zijn nu gewoon mensen in mijn ogen, alhoewel ik vooraf toch echt vies keek wanneer ik ergens een zwerver zag.
Het is vreemd om te horen dat sommigen vrijwillig op straat wonen. Ik begrijp niet precies waarom. Zo is er een vrouw in de 90 die op straat leeft. Ze kan nauwelijks lopen, maar weigert in een huis te wonen. Ze heeft geld, door haar pensioen, dat is het probleem niet. Vaak gaat dit gepaard met psychiatrische problemen.
Het Griekse sociale systeem is om het zacht te zeggen, STRONT. Waar je in Nederland iets geregeld zou krijgen binnen twee uur, duurt het hier een dag of als je pech hebt langer om dingen voor elkaar te krijgen. Voor de Social Workers bij PRAKSIS is het daarom extra lastig en uitdagend hun professie uit te voeren.
Zo was ik met een van de Social Workers een cliënt op gaan halen uit het ziekenhuis. Hij had een flinke operatie achter de rug, maar had daarbij psychiatrische problemen. Hij moest worden overgeplaatst naar een psychiatrisch ziekenhuis.
Van de psychiator uit het ziekenhuis kregen we een goedkeuring mee, waarin hij had vastgelegd dat deze patiënt inderdaad psychiatrische problemen had. Het was een geluk dat deze arts dit had goedgekeurd, anders had hij in het ziekenhuis moeten blijven tot hij genezen was en verder alles op eigen houtje moeten uitzoeken. Het is niet zoals in Nederland, wanneer iemand dringend hulp nodig heeft, deze wordt geplaatst in desbetreffende zorgplekken.
Bij het psychiatrische ziekenhuis was er wederom een dokter die moest goedkeuren en vastleggen dat deze patient psychiatrische problemen had. Slecht nieuws echter vanuit deze arts. Hij dacht dat de patiënt zich enkel voorhield psychiatrische problemen te hebben, gezien hij voorheen op straat leefde en onderdak wilde. De cliënt was in mijn ogen zelfs al duidelijk, mentaal niet in orde en vertoonde ook vreemd gedrag toen hij hoorde dat ze hem hadden geweigerd. De Social Worker had nog allerlei andere opties, maar de cliënt was zodanig verward en van slag dat hij besloot, om met vier hechtingen weer het straatleven in te gaan. Hij had niks bij zich, slechts een tientje en een vest. Hij wilde het ‘zelf doen’. Gezien niemand geholpen mag worden tegen zijn wil was er geen andere optie dan hem te laten gaan. Het is verschrikkelijk om te weten dat deze man nu gewoon op straat rondloopt...
‘Street work’ is ook een van de dingen die ik doe. Dit is per team een verschillende doelgroep. Laatst ben ik meegegaan met street work betreft ‘unaccompanied minors’ , jongeren onder de 18 die zonder een meerderjarige in Griekenland zijn gekomen. Dit zijn grotendeels jongens.
Soms zijn ze zelfs dakloos en wonen ze op straat. Hun ouders zijn nog in het land van afkomst en het komt voor dat de jongeren geen geld hebben om hen te laten weten dat ze veilig zijn.
PRAKSIS kan hierbij hulp bieden, aan de hand van onderdak.
Dat vind ik soms wel lastig. Je wilt deze mensen helpen met zoveel dingen, maar je moet je hoofd erbij houden en je realiseren dat je enkel iets voor hen kan betekenen dat PRAKSIS aanbiedt.
Naarmate ik meer verhalen hoorde van mensen, hoe nieuwsgieriger ik werd naar de vluchtelingen. Ik heb op internet allerlei artikelen en verhalen gevonden waarin men vreselijk omgaat met vluchtelingen. Voordat ze van de Turkse grens naar Griekenland willen komen moeten ze met een boot over zee. Ik las dat de politie regelmatig gewoon deze boten lek schiet en mensen om die reden vaak nieteens aankomen in Griekenland, maar verdrinken in het water.
De toestanden die deze vluchtelingen hebben meegemaakt zijn vaak onmenselijk. Als Social Worker kun je echter niet te veel medelijden tonen, aangezien ze anders hoop zien in jouw hulp en dingen van jou verwachten die je niet kunt vervullen. Ook zullen ze makkelijker hun verdriet en woede uiten naar jou toe, wanneer je medelijden toont. Niemand luisterd naar hen, ze zijn sociaal en economisch uitgesloten van de maatschappij.
Het zijn vreselijke omstandigheden, maar daarom ben ik hierin ook extra geïnteresseerd als Social Worker.

Betreft het Engels praten hier valt dat allemaal wel mee. Ik had veel meer problemen verwacht, maar het gaat als vanzelf. Al verbeterd mijn taalkennis hier niet met de Griekse manier van Engels praten, toch denk ik echt in het Engels. Zo heb ik al drie keer, tijdens het schrijven van deze blog, na zitten denken over bepaalde woorden. Ik wist het Engelse wel, maar hoe zeg je dat ook alweer in het Nederlands? Over het woord meerderjarig heb ik zeker zo’n vijf minuten zitten nadenken. Vreemd om te zien hoe snel dat gaat.
Grieks praten is echter nog harstikke lastig. De taal kan ik niet relateren aan een van de talen die ik ken, maar ik leer. Ik bestel mijn souvlaki en capuccino wanneer het kan in het Grieks en kleine dingetjes als ‘hallo’, ‘hoe gaat het’ en ‘fijne namiddag’ zijn erg leuk om te zeggen.
Wanneer je hier ‘ Kaliesinechia’ (fijne dag verder) zegt in de winkeltjes zijn mensen altijd verasst en vragen ze me verder in het Grieks waar ik vandaan kom. Dit kan ik wel beantwoorden en het is leuk om te zien hoe enthousiast ze zijn als je wat woordjes kun verstaan en spreken. Ik hoop nog veel meer te leren natuurlijk.

Surprise!!!
Tot slot een leuke verassing twee weken geleden. Mijn zus verasste me door te vertellen dat ze binnen een week zou langskomen!
Wat is nou leuker om je zus te laten zien zien hoe ik hier woon, wat ik doe en hoe de stad eruit ziet. Zelf had ik ook nog niet veel gezien van Athene. Dus we hebben veel sight seeing gedaan. Eindelijk ben ik naar de Acropolis en het museum geweest. Verder zijn we naar ‘Temple of Zeus’, Panathinaiko stadion, Philopapo heuvel, Lykavitos berg, National Park, verschillende tarverne’s en het strand geweest. Het was een heerlijke week waarin ik voor een keertje ook de toerist uit heb gehangen. Maar natuurlijk heb ik haar ook een van de erasmus feestjes hier laten mee maken.
Wat een lang verhaal, voor verlopig wel weer genoeg!
Volgende week staat een eiland trip naar Santourini op het programma, maar daarover de volgende keer meer (:

Liefs,

Tzanet (zoals de Grieken het zeggen)